Toneel en VVA

Zaterdag ll speelden we de premiere van "Tweede keer, goeie keer" in Kasterlee.
We hadden een repetitieproces met veel hindernissen. Er waren er die niet content waren met hun rol en daarom bleef de kennis van de tekst lang achterwege. Voor mij was het ook niet zo gemakkelijk want ik was ondertussen nog enkele voorstellingen zoet met "Lady's night" in Balen.
Ik moest een tekst lezen uit een krant en zo lang ik in Balen bezig was , had ik die tekst in de krant geplakt. Nadien ging het als een fluitje van een cent!
De laatste week voor de voorstelling hadden we dagelijks repetitie vanaf 19 u tot na middernacht.
Enkel de vrijdag hadden we vrij.
Die intense week heeft toch zijn tol geëist want ik zit momenteel met een snotvalling van jewelste!
Wat ik ook heel raar vond na de voorstelling zaterdag was dat iedereen zo maar naar de kleedkamer ging zonder proficiat te zeggen tegen mekaar...
Degene die mijn dochter speelt in het stuk , zit op dezelfde golflengte als ikzelf en we zijn vriendinnen geworden. Haar heb ik een dikke knuffel gegeven en proficiat gewenst en zij mij ook natuurlijk. Er is wel wat gebroddeld en overgeslagen maar het publiek heeft niets gemerkt en dat wil toch niet zeggen dat je mekaar GEEN proficiat mag wensen nietwaar? Alleen de regisseur heeft mij een proficiat gewenst...:)
Gisterenavond hadden we een regio avond van het VVA in Noorderwijk: "Wonen met ondersteuning". Weer heel interessant!
De spreekster had twee ervaringsdeskundigen bij : een jongen en een meisje, allebei met a.s.s.
Wat mij weer opviel was dat ze zei : "Ik geef ondersteuning aan 12 mensen met a.s.s. , ik ken HEEL VEEL mensen met a.s.s. en ze hebben allemaal een andere vorm van het spectrum!!!
Het koppel dat ze bij had , hebben een relatie en zijn ook TOTAAL verschillend. Ze wonen niet samen maar om de week wonen ze een week bijeen. De jongen kon dadelijk een antwoord geven als we hem iets vroegen maar het meisje moest er eerst even over nadenken.
Van die jongen heb ik interessante tips gekregen om te gebruiken in mijn situatie.
Want ik ben gisteren weer met de neus op de feiten gedrukt dat mijn 2 zonen ook ZO verschillend zijn en hoe moeilijk ze het dikwijls hebben!!!
En dan mag ik nog van geluk spreken dat ze allebei werk hebben want die jongen van gisteren leefde van het OCMW!
De bijeenkomst ging deze keer door in de leeszaal van het dorpshuis. Dat is een open ruimte waar geen afsluitende deur is. De muziekschool zit daar dicht naast en de toiletten ook. Dus : constant VEEL lawaai! Mensen die naar het toilet gaan, kinderen die weggaan van de muziekschool en anderen die aankomen. Allemaal met het nodige rumoer! Om deze reden zijn wij indertijd verhuisd naar de zolder. Daar hoor je bijna niets. Maar deze week zaten de mensen van het rode kruis op de zolder en moesten wij naar de leeszaal verhuizen.
Op onze bijeenkomst was een gezin aanwezig met een autistische zoon van 23 jaar. Tijdens de koffiepauze moest de vader die jongen naar huis voeren: hij had altijd met zijn handen aan zijn oren gezeten!
Naast mij zat een meisje dat haar diagnose verleden maand nog maar gekregen had.
Zij was begaafd en had een diploma van technisch tekenen. Ettelijke sollicitaties had ze al gedaan en elke keer was ze van een kale reis thuis gekomen. Zij moest werken in een drukke omgeving met veel prikkels en men had er geen oren naar als ze vroeg naar een rustige omgeving! Het meisje was echt ten einde raad. "En ik kan zo goed tekenen!", zei ze teleurgesteld...
Er werd ook gesproken over een netwerk. Sommigen hebben nood aan externe poetshulp , familiehulp, budget beheer, psychologen enz. Iedere persoon met a.s.s. heeft één of andere hulp nodig. En de hulpverleners maken ook regelmatig fouten. We komen nog regelmatig voor verrassingen te staan en leren elke dag bij. Het is ZO moeilijk om ons in het brein van een persoon met a.s.s. te verplaatsen! Maar we doen ons best en we hopen dat ze begrijpen dat het voor ons ook heel moeilijk is!
Soms vraagt het zoveel energie dat ik door de bomen het bos niet meer zie en dan ben ik weer super blij dat ik toneel kan spelen! Daaruit haal ik mijn energie! Natuurlijk ben ik ook heel blij dat ik een uitlaatklep heb bij Stan. En dan mag ik ook mijn allerbeste vriendin niet vergeten die mij verstaat met een half woord! :) ;) ;)

Weer een jaar voorbij!

Het nieuwe jaar is al 12 dagen oud en ik heb nog geen tijd gehad om iets te posten!
Volgens mij zegt dit veel over mijn bezigheden???
Het is al zo ontzettend druk geweest maar toch ook zooo plezierig!
Mijn moeder zaliger zei altijd: "Hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat." En dit moet ik spijtig genoeg beamen.
Op nieuwjaarsdag gingen we zoals gewoonlijk eten bij mijn vader met de ganse familie. Ondertussen zijn we al met 13! De kleine Ward is de dertiende in de rij.
Het was weer reuze gezellig met die kleine pagadders erbij en vader genoot er zichtbaar ook van!
De zaterdag na nieuwjaar gingen Stan en ik naar een conference van Carry Goossens. Hij bracht een bonte mengeling van verhalen en liedjes uit het land van de cowboys. Met volle teugen hebben wij hiervan genoten!
Zondagvoormiddag gingen we naar de nieuwjaarsbrieven van de kleinkinderen luisteren. Mijn favoriete kleindochter (die in het eerste leerjaar zit) had er zelf de gemakkelijke woordjes tussen geschreven. :)
Maandag begon dan het gewone werk weer: wassen en strijken en 's avonds repetitie in Kasterlee.
Dinsdag had ik de ganse dag opnames voor "Familie". Het was een fijn weerzien met de collega's van 23 jaar geleden!
Woensdag en donderdag weer repetitie en vrijdag moest ik naar Antwerpen sporen om deel te nemen aan een kwis die Irene van de Benidorm Bastards georganiseerd had.
Tussendoor ging dan ook de zorg voor mijn zonen nog door zoals gewoonlijk en op zaterdag reed ik naar Stan om te ontspannen.
Met Stan heb ik toch wel het groot lot gewonnen. Als ik daar ben , word ik verwend tot en met.
Morgen is hij jarig en dan rijd ik weer tot bij hem. Hijzelf zegt altijd dat hij voor het ongeluk geboren is omdat hij jarig is op de dertiende! Maar het tegendeel is bewezen : wij hebben het geluk gevonden bij mekaar!!!
Als 13 een ongeluksgetal zou zijn , zouden mijn oudste zoon en mijn petekind ook ongelukkige kinderen zijn. En Wardje is de dertiende spruit van de familie Witvrouwen. Er bestaat geen braver, vrolijker en guitiger kereltje!
De repetities in Kasterlee lopen op hun laatste benen want op zaterdag 24 januari spelen wij de premiere! De zenuwen beginnen daarom ook al parten te spelen!
Volgende zondag moet ik dan ook nog wat sketches gaan spelen met een collega van het toneel van Oevel. Dit ter gelegenheid van een brunch van het Davidsfonds.
Gelukkig kan ik mijn teksten nog goed uit mekaar houden....
De eerste lezing van de revue in Herentals is ook al achter de rug. Die revue wordt gespeeld in mei.
Als de voorstellingen van Kasterlee achter de rug zijn, begin ik volle petrol in Herentals te repeteren!
Zo weten we weer wat te doen!
Ik heb me voorgenomen om volgend seizoen toch wat minder rollen aan te nemen en zo wat minder hooi op mijn vork te nemen.
Er volgt hier ook nog een rechtzetting ivm mijn boek. Het gaat over het meisje uit Wit-Rusland dat gedurende 10 jaren in België gelogeerd heeft tijdens de grote vakantie. Ik had al jaren niets meer over haar vernomen : enkel nog een telefoontje met nieuwjaar! Een vriendin zei me ooit: "Als ze volwassen is, zal ze wel beginnen nadenken en dan komt ze wel terug met hangende pootjes!"
Dit jaar is dit werkelijkheid geworden! Voor nieuwjaar belde ze mij op om te vragen of ik nog op hetzelfde adres woonde? Want ze had een kaart gestuurd. Ik vroeg daarbij ook haar adres om ook een kaartje en een briefje te sturen. Ze heeft dan haar adres doorgestuurd via facebook. Aan de telefoon vertelde ze dat ze samenwoont met haar vriend en dat ze samen studeren aan de universiteit van Minsk. Als ze afgestudeerd zijn, hebben ze dadelijk werk en blijven ze in Minsk wonen. Ik zei dat we hun dan wel eens zouden komen bezoeken als het zover is. Waarop ze antwoordde: "Jullie zijn toch ook nog niet in Moscou geweest hé? Als je daar dan graag naartoe gaat, wil ik wel meegaan om te tolken." Bij deze is dit dus bevestigd! Mijn zus en schoonbroer gaan ook mee!
Gisteren kreeg ik haar kaart: aangetekend!!!
Vandaag ging ik mijn T.V. gids Primo halen in de krantenwinkel en wat zag ik staan???
Mijn foto met Jef Desmedt van Familie!!! Er stond een hele uitleg bij over mij en mijn boek. Heel mooi geschreven! En dat voor een "roddelboekske"! Ikke content !
Hieronder nog wat foto's.